Blog

Dom wyglądał uroczo. Na zdjęciach w internecie. Wiekowa kuźnia przerobiona na agroturystykę, obok jeszcze starsza chałupa pomenonicka – wydawało się, że miejsce z klimatem… I klimat niewątpliwie występował, nawet grał główną rolę… 

Było ciepłe, słoneczne lipcowe popołudnie, gdy dotarliśmy na miejsce. Aneta i Tomuś, którzy zjawili się znacznie wcześniej, siedzieli przy stole na podwórzu i nieśpiesznie sączyli piwo. Ich uśmiechy świadczyły o błogim stanie odprężenia, wręcz relaksu. Po prostu sielanka. Wszystkie filmy grozy zaczynają się właśnie w ten sposób…

Sielska wieś i agroturystyka

–  Pościel nie wygląda najczyściej, mam wrażenie, że została po poprzednich gościach… – rzuciła mimochodem Aneta.

Na sielskim wizerunku pojawił się cień. Nie mieliśmy czasu o nim myśleć, gdyż gospodyni uroczyście powiodła mnie i Marysię do zabytkowej, XVIII wiecznej chaty. Na miejscu czekała duża izba, z tradycyjnym szeroki małżeńskim łożem i ścianami udekorowanymi świętymi obrazkami. Gospodyni ściszonym głosem tłumaczyła, że przygotowała niespodziankę, tylko musimy poczekać na przybycie męża. Rozpaliła naszą ciekawość. Wkrótce wspólnie z mężem przydźwigali stojak z porcelanową misą i takim też dzbanem na wodę. Całość wyglądała niezwykle stylowo i zapewne pochodziła z przełomu XIX i XX w. Z przyjemnością takie rzeczy ogląda się w muzeum, ale zażywać kąpieli wolę pod współczesnym prysznicem.

Okazało się, że jedyna łazienka jest w sąsiednim budynku i będzie z niej korzystać 9 osób… Nie bardzo potrafiliśmy wykrzesać z siebie entuzjazm. Pewnie dlatego gospodyni nic nie wspomniała o kolejnej niespodziance – czyli różowej pościeli. Może i dobrze, bo Marysia chronicznie nie cierpi różu, a barwa tego, w co obleczona została pościel, bez instrukcji obsługi nie dawała się jednoznacznie określić.

Agroturystyka wydziela woń historii…

Zostaliśmy sami i mogliśmy podziwiać zabytkowe wnętrza. Czuć było klimat historii. Nie tylko w przenośni. Specyficzna woń przywierała do całego ciała, wnikała we włosy, z każdym dniem wydawała się bardziej intensywna. Na wszelki wypadek ubrania trzymaliśmy w samochodzie. Nie wiem jakim cudem wytrzymaliśmy w chałupie trzy noce. Gdy tylko zwolnił się pokój w drugim budynku, uciekliśmy do niego z pierwszymi promieniami słońca. Ale nie uprzedzajmy biegu wydarzeń.

Reszta grupy została umieszczona w budynku dawnej XVIII wiecznej kuźni. Wnętrza zostały odnowione zaledwie przed kilku laty, więc warstwa kurzu nie zdołała nabrać jeszcze siły, woni i aromatu. Na przestrzeni wystarczającej zaledwie dla trojga ludzi, miało zamieszkać 5 osób. Niewielka kuchnia ulokowana na korytarzu była okupowana przez gości z sąsiedniego pokoju, których główną rozrywką było głośne oglądanie telewizji.

Agroturystyka i ścieżki brudu

Gospodarz widząc moją nietęgą minę po cichu zaproponował, aby w razie potrzeby korzystać z mieszczącej się na parterze tak zwanej gospodarczej łazienki. Jeszcze niewykończonej, trochę zaniedbanej, ale działającej. Ciężko było ogarnąć wzrokiem, to co tam zobaczyłem. Opisać też niełatwo.

Łazienka była doskonałą kwintesencją bałaganu. Wszędzie COŚ leżało. Jedyna wolna przestrzeń, to wąski pasek podłogi wokół sedesu. Całą resztę pokrywało wszystko to, co można sobie wyobrazić i jeszcze kilkadziesiąt rzeczy więcej. Dominowała garderoba wszelkiego asortymentu – spodnie, kapelusze, paski i bezkształtna masa innych niezidentyfikowanych elementów odzienia. Całe rzędy kosmetyków, środków czystości, preparatów ochrony roślin w tubkach, flakonach i butelkach rzędami obejmowało w posiadanie każdy skrawek przestrzeni płaskiej. Wszystkie bez wyjątku napoczęte w mniejszym lub większym stopniu, ulane na opakowanie, jakby ktoś w trakcie użytkowania rozmyślił się odstawił, by nigdy więcej po to nie sięgnąć. Woda z kranu, po każdym umyciu rąk rzeźbiła kaniony w brudzie pokrywającym umywalkę, zanim spłynęła w otchłań rur kanalizacyjnych. Jedynie toaleta nosiła ślady nieczęstego mycia i dało się na niej usiąść, ale tylko będąc przymuszonym nagłą potrzebą.

Warunki były okropne, ale nikt nie śmiał tego stwierdzić na głos, każdy się w jakiś sposób oszukiwał. Do czasu… Do czasu, aż nie przyjechała nasza koleżanka Wiesława.

Wiesia wkracza do akcji

A Wiesia podróżowała drogą bardziej skomplikowaną niż pozostali. Na dodatek bez mapy i GPS. Do Torunia nawet dobrze jej szło, ale utknęła w Chełmnie, do którego nie wiadomo dlaczego zjechała. Przy okazji pytania o drogę poznała znaczny odsetek ludności tego jakże uroczego miasteczka. Niestety, każda ulica wyprowadzała ją nie poza mury miasta, ale na mieszczący się w centrum rynek. Wreszcie, po dziesiątej próbie, cudem wyrwała się z tego zaklętego kręgu. Jeszcze z rozmachu zwiedziła kilka położonych poza trasą wsi, by przed zmrokiem dotrzeć na miejsce.

Po zdawkowych powitaniach Wiesia pobiegła do pokoju, by zanieść bagaże. Coś długo nie wracała. Trzeba było sprawdzić, co się dzieje. Zastaliśmy naszą koleżanką z zapamiętaniem szorującą niewielki marmurowy stolik. Bezskutecznie. Widząc nas wszystkich w progu, złapała ów mebel i rozgarniając gęsto ustawione łóżka, niczym Mojżesz fale Morza Czerwonego, przeniosła stolik na środek pomieszczenia.

– Musimy porozmawiać o tym miejscu!

Oczy jej ciskały błyskawice, podbródek trzymała wojowniczo wysunięty, zaciśniętymi w pięści dłońmi podpierała się pod boki. Groźny ten widok nie trwał wiecznie. Szybko zasłonięty został przez obłok kurzu wydobywający się z obrusika opadającego na ziemię. Gdy już ponownie mogliśmy widzieć się wszyscy nawzajem, odbyła się rozmowa. Zasadnicza rozmowa.

–  To miejsce jest poniżej krytyki – zaczęła Wiesia

–  Tak, tak – potwierdziły dziewczyny.

W tym momencie nastąpiła kolejna przerwa, albowiem Wiesława ponownie zniknęła. Tym razem nie w tumanach kurzu, ale z powodu zapadnięcia się łóżka.

–    Nie przejmuj się – pospieszył z dobrą radą Tomek – Nic się nie stało, po prostu łóżko było źle rozłożone, wcale nie jesteś taka gru…

Wiesława nie słuchała. Podniosła się z podłogi i stanęła w pozie, którą sam Zeus Gromowładny ćwiczył latami, ale jeszcze nie doszedł do takiego mistrzostwa.

–  To jest jedna z przyczyn! – oznajmiła Wiesława i usiadła, nadal nic nie tracąc z boskiego gniewu.

–     Pięć łóżek, w pokoju co najwyżej dwuosobowym, nawet tutaj nie ma pięciu krzeseł?! Brudno! Jedna łazienka na dziewięć osób i za to wszystko taka wysoka cena?! O nie, nie, nie! Może gdyby pani zeszła z kosztów, to jeszcze można by tutaj zostać, ale za te pieniądze? W żadnym razie!

–    To co mamy robić?

–    Nie wiem, musimy zadecydować, ale ona po prostu nasz oszukała! A co robią ci tam w kuchni? Przecież widzą, że przyjechaliśmy. To się należy trochę odsunąć, zrobić miejsce, a nie rozwalonym na krzesłach oglądać telewizję. Co za brak kultury! Jaki brak wychowania! Ja na pewno bym tak nie postąpiła. Nie tylko bym szybciutko wyszła z kuchni, ale przed tem przygotowała im herbaty, kawy, i zrobiła kanapki, nawet ciasto bym upiekła, widząc ludzi, którzy zmęczeni przyjechali na kwaterę! A oni siedzą rozwaleni i oglądają telewizję!

–   Wiesia, spokojnie, tu wszystko słychać!

Te słowa podziałały na Wiesławę trochę uspokajająco. Ciut ściszyła głos, jednak radykalizm w niej ciągle palił się żywym płomieniem. Już wyciągała telefon, aby dzwonić i szukać innych kwater, gdy wtrącił się Tomek.

–      Wiesia, poczekajmy z tym do rana, zostańmy na miejscu jedną noc, jest późno – tłumaczył – odłóżmy decyzję do jutra.

Wiesia niechętnie, ale ustąpiła. Gdy po naradzie wyszliśmy z pokoju, wszyscy jakoś dziwnie nas unikali. Goście z sąsiedniego pokoju wyłączyli telewizor i trwożnie zabarykadowali się w swoim pomieszczeniu. Tego dnia już nie wyszli  nawet do łazienki.

Agroturystyka – do wszystkiego można przywyknąć

A gdy obudziło nas poranne słońce, spojrzeliśmy na świat w innym nastroju. Brud i ciasnota zrobiły się mniej zauważalne. Nie chcieliśmy już uciekać. Gospodyni bez szemrania zgodziła się na obniżkę, ale później chyba się nas bała. Najpierw na dwa dni gdzieś wyjechała, a potem kontaktowała się tylko za pośrednictwem sms-ów.

Zakwaterowanie w dziwnej agroturystyce potraktowaliśmy jako przygodę, niezapomnianą przygodę. Pod koniec pobytu podjąłem nawet nieśmiałą próbę znalezienia jakichś pozytywów w gospodarstwie:

–      Musicie przyznać, że łazienka jest co prawda jedna, za to naprawdę czysta.

–      Tak, tak, oczywiście! – prychnęła Wiesia – Co prawda nasi znajomi pozostaną przez kilka dni na toksykologii, ale łazienka nie jest tak brudna, nie, nie!

Na jej nieprzejdnanie sarkastyczne nastawienie niewątpliwie wpłynęła kolejna, piąta już próba doczyszczenia ceraty na przydomowym stoliku. Tak samo bezowocna, jak i wszystkie poprzednie.