Opowieści PodRóżne
Czytaj dalej Gdy telewizja bawi się w Mikołaja, a gazeta udaje renifera
Dawno wyrosłem z wiary w bajki, że pieniądze zabierane przez ZUS dadzą mi emeryturę, dlatego patrzę na ten urząd z dystansem. I czasami sobie myślę, że on chciałby aby ktoś go polubił, porozmawiał z nim, albo chociaż wysłał krótki liścik. Kiedyś i ze mną próbował zadzierzgnąć bliższą relację.
Było ciepłe, słoneczne lipcowe popołudnie, gdy dotarliśmy na miejsce. Aneta i Tomuś, którzy zjawili się znacznie wcześniej, siedzieli przy stole na podwórzu i nieśpiesznie sączyli piwo. Ich uśmiechy świadczyły o błogim stanie odprężenia, wręcz relaksu. Po prostu sielanka. Wszystkie filmy grozy zaczynają się właśnie w ten sposób…
Zapytam przewrotnie – a czy można przewozić pasażera komunikacją miejską?
Pierwszy dzień wiosny, jakże odmienny od naszych wyobrażeń! Nie można jednak być tak konserwatywnym, zachowawczym, świat się przeistacza, wiosna ma też prawo zmienną być. Bądźmy otwarci na różnorodność! Dlaczego wiosna ma się zaczynać od świergotu ptaków i przylotu bocianów, a nie od tupotu kopyt reniferów i przylotu pingwinów? Ups, chyba się zagalopowałem z tymi pingwinami, przecież to nieloty. Dobrze, to od przyspacerowania pingwinów po zamarzniętych, z powodu globalnego ocieplenia, morzach (jaka wiosna, takie ocieplenie globalne).
Wchodzę do przedziału i jak zwykle widzę jeźdźców bez głowy. Tym razem jest ich tylko dwóch. Siedzą w kątach i twardo śpią. Każdy zakrywa sobie głowę kurtką, stąd skojarzenie. Taki „jeździec bez głowy” pokazuje swoje oblicze tylko dwa razy – gdy konduktor sprawdza bilety i gdy dojeżdżamy do stacji docelowej. Gdybym z jakichkolwiek powodów musiał opisać twarze moich współpasażerów, nie byłbym w stanie. Mógłbym co najwyżej podać krój płaszcza, z jakiego materiału został wykonany, jakie miał guziki i kieszenie. Ponieważ mężczyźni ubierają się dość podobnie, nie udało mi się zapamiętać żadnego z jeźdźców. Chociaż…, raz zdarzył się wyjątek.
Było tuż po świętach. Jeden z „jeźdźców” zwrócił moją uwagę dość nietypowymi akcesoriami. W jego ubiorze, tak jak u wszystkich, dominowała elegancka tonacja szaro-czarna, od butów, poprzez spodnie i sweter, aż po kurtkę szczelnie okrywającą głowę. Z całością kontrastowało coś, co leżało na kolanach i było „żarówiaście” czerwone. Nie dało się nie zauważyć. Przyjrzałem się dokładniej i odkryłem, że jest to kocyk. Gdy wreszcie u celu „jeździec” się obudził, wyciągnął spod głowy fioletową podusię i całość – to znaczy kocyk wraz z podusią metodycznie upakował w gustownym woreczku. Wszystko było takie „sweetaśne” i taki nowiutkie. Zapewne wigilijny prezent od nadopiekuńczej żony czy też mamy. Taki prezent dla „misia”.
